იტრიალე სიყვარულით, კოელიოსთან ერთად

რა არის ალქიმია ???
ალბათ ყველას პირველი რაც თავში "დაგარტყამთ" არის : ქიმია, გაუთავებელი ფორმულები და განტოლებები, მაგრამ სულაც არა იგი უფრო დიდია ვიდრე (H2O ) ან (CO2) ანდა კიდევ სხხვა ქიმიური ელემენტები. იმისათვის რომ გახდე ალ_"ქიმიკოსი" მხოლოდ წიგნები და მეცადინეობა საკმარისი, რომ არ არის ამას წიგნში ნახსენები ინგლისელის ფაქტიც ადასტურებს, რონელიც თავდაუზოგავი შრომის შედეგად შესაძლოა კენბრიჯის ან ოქსფორდის წარმატებული ლექტორიც გამხდარიყო ამ დარგში მაგრამ ალქიმია საკმაოდ მცირეა იმისთვის, რომ კემბრიჯის ლექტორობას დაკმაყოფილდე
და მაინც ...რა არის ეს ალქიმია, რა იმალება მის უკან ?? იმისთვის, რომ მის საიდუმლოს ჩავწვდეთ აუცილებელია სამყაროს ენაზე ვისაუბროთ, ჩვენ ბედს მივენდოთ და მიზნის მისაღწევად თავდაუზოგავად ვიბრძოლოთ მაშინაც კი როცა ბოლოში გასვლამდე იმდენი მანძილია, რამდენიც თბილისიდან ელ-ფაიუმის ოაზისამდე.
სამყაროს ენის ფლობასთან ერთად აუცილებელია რწმენა, რომელიც უმთავრესია ადამიანის ცხოვრებაში. მიუხედავად იმისა ვინ ხარ და რას აკეთებ თუკი ნამდვილად ესწრაფვი რაღაცას, აუცილებლად მიაღწევ კიდეც, რადგან ეს სურვილი თვით სამყაროს სურვილშია ჩასახული. სწორედ ეს არის ნებისმიერი ადამიანის დანიშნულება ამ ქვეყნად ბედისწერის ხიდის ბოლომდე გავლა და მის ბოლოში განძის აღმოჩენა. სამწუხაროდ უმრავლესობა წინააღმდეგობების აღმოჩენისთანავე წყვეტენ ბრძოლას, ეს იმიტომ, რომ სასურველს რეალობად მიიჩნევენ და სამყაროს ისეთს კი არ აღიქვამენ როგორიც ის სინამდვილეში არის, არამედ ისეთს როგორიც უნდათ რომ იყოს.
მაგრამ თუ დავუშვებთ, რომ ადამიანებს ბედისწერა აქვთ და მათი წამზომი ჩართულია, სრული უფლება აქვთ იცოდნენ, თუ რა მოელით, რადგან წინასწარ მოემზადონ,საფრთხეეები თავიდან აიცილონ და იგი შეცვალონ, მაგრამ ეს შეუძლებელია, თუ იგი შეიცვლება ეს უკვე მათი მომავალი აღარ იქნება. ადამიანებმა აწმყოთი უნდა იცხოვრონ და სწამდეთ, რომ ყოველი დღე თავის თავში ატარებს მარადისობის ნააწილაკს.
შეიძლება ძალიან გაცვეთილს და ახალს ბევრს არაფერს ვამბობ მარამ მაინc ვიტყვი, სამყაროს მამოძრავებელი ძალა სიყყვარულია. სხვანაირად უბრალოდ არ ხდება მისი შეცნობა და იმ ენის სწავლა რომელზედაც ალქიმიკისებს უნდა ესაურბო მას თუ გსურთ რათქმაუნდა,რომ ალქიმიკოსები გახდეთ. სიყვარული არასოდეს არ უშლის ადამიანს ხელს საკუთარ გგზას ეწიოს და თუ შეუშალა მაშინ იგი არ ყოფილა ის რაც საერთო ენაზე ლაპარაკობს. სიყვარულს არ ჭირდება ახსსნა, არც სიტყვები, არც "საგმირო საქმეები" როგორც ამას შოთა გვეუბნებოდა უბრალოდ უყვართ იმიტომ, რომ უყვართ !!!

ბოლოს...ალისფრად შეღებილ ქვიშაზე, უდაბნოს შუაგულში ალბათ დოჩანაშვილი და კოელიო ერთმანეთს შეხვდნენ და იმ ენაზე ილაპარაკეს, რომელსაც სიტყვები არ ჭირდება. ორივემ დედამიწა უბრალოდ სიყვარულით დაატრიალა და ჩაწვდა ალქიმიის საიდუმლოს.
ეცადეთ "იტრიალოთ სიყვარულით" იქნებ თქვენც გამოგივიდეთ ! : )))))




© nadusa

სამუდამოდ ????

- 3 წელია აღარ არის
-რას ამბობ ? ...აა ? ..ქვითინი...
-დამშვიდდი, დიდი ხანია შევეგუეთ, ნუთუ შენ ეს არ იცოდი ?!
გაითიშა,იმ წამიდან გაქრა. თითქოს სული მოსტაცეს და პირდაპირი რეისით ჯოჯოხეთის კარზე მიაყუდეს ისე,რომ არც კითხეს შიგნიდანაც ექაჩებოდნენ ,ეძალიანებოდნენ მაგრამ რაღაც არაამქვეყნიური ძალით გამოერკვა და მიხვდა,რაღაც ჰქონდა გასაკეთებელი.
-სად არის ?
-რაა ?? რა და...სად არის ? სად დამარხეთ ? ცრემლნარევი ხმა,რომელიც უფრო ტირილი იყო ვიდრე ლაპარაკი.
-აქვეა 6 მილის მანძილზე გრეთჰემის დასახლების გვრდით, პატარა სასფლაოზე წამოდი მიგაცილებ. ეთანმა ხელი მოჰკიდა ,ცივი იყო, სისხლი თითქოს აღარ ჩქეფდა,თითქოს საბოლოოდ ხელი აიღო მოძრაობაზე.
-დარჩი ! მარტო წავალ.
ეს იყო ბოლო სიტყვბი და იმ წასვე განშორდა. წვიმდა..ღრუბლებიდან ძლიერად ეშვებოდნენ სისხლისფერი წვეთები და პირდაპი, მოურიდებლად ეხლაბოდნენ სახეზე.
თენდებოდა, დილის ბურუსით იყო მოცული სემპტონის ვიწრო ქუჩა,რომლის ბოლო,სწორედ გრეთჰემის სასფლაოზე გადიოდა. მზის ამოსვლამდე ჯერ ძალიან ადრე იყო,მისთვის ალბათ აღარც ამოვიდოდა
მიდიოდა ...არ იცოდა სად იყო, რატომ იყო, მხოლოდ იცოდა ,რომ მიდოდა მასთან შესახვედრად ამდენიხნის შემდეგ გზად კი აგონდებოდა კადრები.რომელიც გულის ყველაზე სუფთა და ლამაზ ადგილას ჰქონდა შენახული.გაახსენდა წარწერა სკოლის მერხზე "see you after break". პირველი კოცნა სიდლენგის ავტობუსის გაჩერებაზე.წუთები როცა ყველაზე ბედნიერად გრძნობდა თავს.გაახსენდა ღამე , როცა მათ შორის სამუდამო კავშირის უმთავრესი მიზეზი თომასი ჩაისახა, რომელიც არ დაიბადა : (
ცა უფრო გათენდა..ირგვლივ სამარისებური სიჩუმე იდგა. მხოლოდ ძაღის უგულო შეძახილი მოისმოდა შორიდან. ციოდა, თრთოდა, 2 საათში საშინლად შიცვალა 80 წლის მოხუცს დაემსგავსა , კანი გაუფერმრკრთალდა, თვალები ჩაუვარდა, დიახ სწორედ ის თვალები, რის გამოც ბევრჯერ უჩხუბია სკოლაში იმას, ვისაც ამ წამს ეძებდა და იცოდა, რომ ვერასოდეს მიაგნებდა.
მანამდე ...მანამდე კი იყო...დედე და ოჯახი რომელიც სულ ეწინააღმდეგებოდა ; დენი ღარიბია, დენი ვერ გაცხოვრებს,დენი არ გეკადრება, დენი შენი ოჯახის შესაფერისი არ არის ,სხვებიც იმავე აზრზე იყვნენ და საერთოდაც ყველა დენის წინააღმდეგი იყო.
ამ დროს გამოჩნდა მარსელო: მდიდარი, ფულიანი, გვარიანი, სწორედ ისეთი როგორსაც დედაეძებდა..სხვათაშორის ზემოთნახსენები თომასი რომელიც არ დაიბადა დედის გადაწყვეტილებით იქნა ნაადრევად სიცოცხლეს გამოთხოვებული .
გზა გაიწელა ..თენდებოდა.აშკარად იგრძნო სისველე და აუტანელი სულის ტკივილი. წვიმა ნელ ნელა ჩუმ და პირქუშ თოვაში გადაიზარდა შორიდან განუწყვეტლივ მოისმოდა უპატრონოდ მიგდებული ძაღლის უმოწყალო წკმუტუნი.
სასაფლაოს შესასვლელთან იდგა, ბევრი ეძება გაყინული ხელით ფხეკდა სამარეში ჩაძირული ადამიანების ამქვეყნიურობის მომაგონებელ ერთადერთ ნიშნებს. ყოველი ახალი ქვის შემდეგ ტანში ზარავდა და აჟრიალებდა შედედებულ ჰაერს. ბოლოს მიაგნო
დენ სტივენსი
1984-2008...


ერთხანს გაორებული იჯდა, დაეჭვდა იქნებ სიზმარიაო..ბოლოს ჰაერის ცივმა ნაკადმა გონზე მოიყვანა , მუხლი მოეკვეთა და ჩაეხუტა დათოვლილ ქვას, რომელიც თითქოს არ იკარებდა, უძალანდებოდა, მაგრამ ბოლოს იგიც გათბა და დანებდა ნაცნობ მკლავებს. ძარღვებში სისხლმა უფრო ჩქარა სიარული დაიწყეს,სიარული სირბილში გადაიზარდა,ბოლოს გულის იმ სუფთა ნაწილს მიეხალა სადაც საბოლოოდ შეწყვიტა მოძრაობა.
ბევრი ითოვა. გრეთჰემი გადათეთრდა.თებერვლის 4 _ს იქვე მეზობლად მცხოვრებმა მეტყევემ მიაგნო ქვაზე შესისხლხორცებული უცნობი გოგონას გვამს.
ცხოვრება ჩვეულ რითმში გრძელდებოდა, ამ რითმს მხოლოდ თოვლიან გზაზე უმოწყალოდ მიგდებული ძაღლის შემზარავი წკმუტუნი არღვევდა.


P.S.
არვიცი რატომ დავწერე ეს ყველაფერი, ალბათ ცუდ ხასიათზე ვიყავი და იმიტომ ზოგადად სიყვარულის მარადიულობის რამდენად მჯერა სხვა თემაა, მაგრამ ვისაც გჯერათ ამ პოსტით + 1 ჩემგან : )))

რეალიზმი / სურიალიზმი

03:47............
-გიორგი რას შვები?? კიდევ არ გძინავს, 4 საათია ?
-არ ვპასუხობ (ვერ გავიგე)
-გააფრენ შვილო შენ
-აა ! ხო.....ხო....ვწვები.....
სადღაც ვიყავი.უკან,წარსულში . ვფიქრობდი და ძალიან გამეწელა ფიქრი. თქვენ გგონიათ დიდი ხნის განმავლობში ხდებოდა ? სულაც არა 3 წუთი გრძელდებოდა ( შეიძლება 4_იც )უბრალოდ ბევრს მოიცავდა და იტევდა თავისთავში ეს 4 წუთი

სექტემბერი :
აღარ ცხელოდა,არა მზე მაინც ანათებდა,მაგრამ საღამოთი გრილოდა უკვე. "ჟაკეტს" ვიცმევდი...თეთრი იყო ზოლიანი სხვებსაც ეცვთ, უბრალოდ ჩემი განსხავდებოდა ცოტათი.სადღაც უნდა მქონდეს კიდევაც უჯრაში. იმისი წითელი იყო.თავიდან არ მომწონდა,არც ბოლოს უბრალოდ შევეჩვიე და როცა არ ეცვა მენატრებოდა კიდეც .სხვა მგონი არც უხდებოდა არაფერი....მაღლა ვიყავით...კანკალებდიო მითხრა გუკამ (ძმკაცია, შორიდან დავუნახივრთ თურმე) ვიუარე მეხუტებოდა როგორ ვკანკალებდი არ მციოდათქო. როგორ არაო ,ეგეთი გაყინული ჯერ არ მინახიხარო (იგრძნო,ძმაკაცია ჩვენთან რო ტრუსიკის ძმაკაცს ეძახიან ეგეთი )მე სულ ვერ ვგრძნობდი სიცივეს.მცხელოდა,"მთბილობდა" კარგად ვიყავი.

დეკემბერი:
-ნიკა წამო დავლიოთ
-არ მინდა
-მოვწიოთ
-არ მინდა
-წამო ფეხბურთი ვითამაშოთ
-არ მინდა
-წამო ნინი და დაქალები ამოდიან,მაგარი "ნაშაა" მაგის დაქალი ხო იცნობ ??
-არ მინდა
გამოიფიტეო,მოკვდიო,ემო გახდიო,ეგეთი არ გაგვიცნიხარო,დაგეხმარებითო....
(დიალოგი მესმის:ამას რა ჭირს ? -ვის ნიკას ? არა ბებიაჩემს მიკას , ნიკას აბა ვის შეჩემა-რა ვიცი დებილია კიდე იმაზე ფიქრობს,"იგრუზება" მესიჯის გამო იჩხუბეს..მეც ვიჩხუბებდი მამენტ მარა ამის მეტიჩრობა ხო იცი პუტანკასავით თავს იფასებს.-ტელეფონს რა დაემართა ??- კედელს ესროლა, იმაზე გაბრაზებულმა-ლოოოლ ცინიზმი...სიცილი არა ხარხარი ...მინდოდა მიმეხჩო . ნაბიჭვარი )

აპრილი:
მეძინა ის.მეღვიძა ის მიხაროდა ის.მშიოდა ის.მწყუროდა ის....მზეც ამოდიოდა ...სამყაროც ვრდისფერი იყო ...ნეტა სხვნაირი რატომ მეგონათქო ვფიქრობდი ჩემთვის იგივე მეგობრები..იგივე ადგილი იცვლება მარტო სიტუაცია(ბიჭებო რავა ხართ-მაგრად შენ ,სიგარეტი ხომ არ გაქ ?-არა ფულს მოგცემთ და იყიდეთ -რა იყო ნიკუშ წყალი გადაკეტეს??( მეტაფორაა ერთგვარი ) -წადი თქვენი- ბიჭო სულ დაგვივიწყე შენ ხანდხან გამოიხედე ხოლმე სულ იმასთან როგორ უნდა იყო.) სმს მომივიდა გამოვედიო...გავიქეცი მეც სასწრაფოდ..ჩავეხუტეთ

აპრილის მერე მაისია,ივნისი,ივლისი..თუ სწორად მახსოვს, იმ თვეებშიც 60 წამი იყო წუთში,60 წუთი იყო საათში 24 საათი დღეში...დრო გაჩერდა (ჩემთვის) წვიმდა ...ძალინ წვიმდა, დავსველდი..მუშტი მტკიოდა ..რას ვერჩოდი განათების ძელს ? ანდა სალოს, მარის, ეთოს, ნიას, ბოზებოთქო..მეზიზღებითთქო სუყველანითქო (ვნანობ, ვაღიარებ )
იმას ვამბობდი...ჰო...ზუსტად ეგრე იყო ...ზაფხული იდგა..ცხელოდა ახლოს იყო ძალიან, ისე ახლოს იყო ვგრძნობდი მისი ცხვირიდან გამომავლ ჰაერის ნაკაკდს..რეალურად კი-შორს იყო..დაფრინავდა..არც ისეთი ხმა ქონდა,არც ჩახუტება , თვალებიც კი თქვენწარმოიდგინეთ
წავედი მეო...კარგადო..კაითქო დავეთანხმე , შენი ნებაათქო......

hell:
ჩაეხუტა, აკოცა, დაუძახა (ალბათ ისე როგორც მე, შეიძლება უფრო დიდი გრძნობითაც )იარეს შემოდგომაზე ..ჰო ჰო..თან ჟაკეტებით.ძალიან მეტკინა..ცრემლი უნდა წამომსვლოდა...გავშეშდი..გავიყინე....

life's goes on:
-აუ ნიკა ხო მაგარი იყო
-კი
-მთელი ღამე ცეკვავდი,მთვრალი იყავი
-ჰო ცოტათი
-ისე როგორ შეკერე ის "ბოზი"
-რავი, მეგრელი ვარ ხო იცი (გამეცინა)
იგივე მეგობრები , იგივე ადგილი...იცვლება სიტუაცია:
-დავლიოთ?
-აბა რა!
-მოვწიოთ?
-კი
-ნიკუშ ფეხბურთი ვითამშოთ?
-კეტებს ვიცმევ, მოვდივარ
-ნინი მოდის გამოხვალ ?
-დაქალი მოყავს , ის ბელარუსი თუ პოლონელი ??
-კი მოყავს
-ჰო იასნა.. მაშინ მოვდივარ
ჩვეულებრივად გაგრძელდა..სინამდვილეში დრო არც გაჩერებულა , უბრალოდ მე ამოვჭერი , როგორც გაფუჭებულ კადრებს ჭრიან ხშირად ტელევიზიაში

06:17........
გიორგი ! ნერვები მომიშალე კიდევ არ გძინავს ?? ნუ აწკაპუნებ კლავიატურას ხმა გამოდის !
-აუ აუ , აი ვთიშავ ......

show message from: * yesterday
7 days * 30 days * 1 month ago

nankOo: sad xar gaxvediii ?? 6;22 a.m.

Nadusa: xo gitxari 3 wutshi movltqo 6;23 a.m.

nankOo: 3 ara 4 wuti gavida ukve (wasntme) 6:23 a.m.

თქვენ კიდევ არ დამიჯერეთ ზემოთ, რომ ვთქვი 3 წუთი ვფიქრობდითქო


© nadusa

სევდიანი ბორცვი

მარკესზე და მის ნაწარმოებზე ახალი რა უნდა ვთქვა მაგრამ მაინც ჩემს აზრს დავწერ,მით უმეტეს ეს თემა (სიბერე)აქტუალური იყო ჩემთვის ამ დღეების განმავლობაში და ვფიქრობდი კიდეც.მარკესმა ამ ყველაფერზე კიდევ ერთხელ დამაფიქრა და ჩემეულ ინტერპრეტაციაში კორექტივები შეიტანა .
"ჩემი ნაღვლიანი მეძავები" სწორედ ასე ქვია ნაწარმოებს პრინციპში მეძავი და ნაღვლიანი ცოტა გაუგებარია . ადამიანი ხომ იმიტომ მიდიხარ მეძაცთან რომ ნაღველი ბინძურ სექსში ჩაკლა, მაგრამ მაკრკესის შემთხვევაში სიტყვა ნაღვლიანი ალბათ არც ახალია და არც გასაკვირი . წიგნის მთავარი პერსონაჟი არის 90 წლის კაცი რომელმაც მთელი თავისი ცხოვრება ისე გაატარა ვერც კი მიხვდა როგორ დაბერდა .მართალია ეგრეც არის სიბერის პირველი ნიშნები ისე გეპარება ,რომ თითქმის ვერც კი ამჩნევ მას , რადგან შინაგანად არ იცვლები იგივე ხარ,რაც იყავი,მხოლოდ სხვები ხედავენ შენში მომხდარ ცვლილებებს. თუმცა სანამ სხვები ამ ცვლილებებს დაინახავენ შენ შეგიძლია 50 წლის განმავლობაში გქონდეს სექსი 512 ქალთან (ეუუჰჰ ! შემშურდა ) როგორც ნაწარმოების მთავარ პერსონაჟს , შენ შეგიძლია არ იფიქრო სიყვარულზე , არ იფიქრო ოჯახზე და არაფერზე შენს გარშემო..მთელი ცხოვრება ასე გალიო ტკბილად და არხეინად მაგრამ იმ დროს როდესაც 90 წლის ნისლიანი დილა გათენდება მთელი განვლილი ცხოვრების ტკივილი ერთიანად გატკენს გულს . მას აქვს ცხოვრება რომელიც შემოიფარგლება მხოლოდ მისი და მეძავების უთიერთობით წერს წერილებს საკვირაო გაზეთში და ხალხი მას აფასებს .მისგან მაგალითს იღებს როგორც "ჭკვიანი კაცისგან".უხდიან ცერემონიებს .დიდებულს ,ზღაპრულს ისეთებს " რწმენადაკარგულ ესპანელ მღვდლებს" თუ მოაგონდებათ მარტო. იგი საერთოდაც ვერ გრძნობს სიკვდილსა და მის შორის არსებულ ზღვარს.მისთვის ცხოვრება 2 ნაწილად იყოფა. პირველ ორმოცდაათ წლად, როცა უნდა იყო თავაშვებული, გაერთო და დატკბე ცხოვრებით. მიუშვირო ცალი გვერდი და როცა ეს გვერდი დაიწვება, შემდგომ შემოტრიალდე და მეორე ორმოცდაათი წელი, მეორე მიუშვირო შესასწვავად.როცა საკუთარ თავს უსვამს კითხვას რატომ ვერ დაოჯახდა პასუხი ერთი აქვს, კახპებმა დრო არ დაუტოვეს დასაოჯახებლად! მაგრამ ამას მხოლოდ მაშინ მიხვდა, როდესაც 90 წლის გახდა .როდესაც გაიღვიძა და წინ 14 წლის გოგოს სახით წრფელი სიყვარული გადაეშალა . ამ სიყვარულს თავიდანვე განწირული დასასრული ქონდა არა ასაკის გამო...მან სიყვარული კვლავ"ანგელოზსახიან კახპაში" დაინახა და არა ვინმე სხვაში .90 წლისას ყველაზე მეტად უნდოდა სექსი გულის სწორ "დელგადინასთან" მაგრამ სინდისმა ამის საშუალება არ მისცა, როგორც ბოლოს სჩანს კასილდასთან დიალოგში მან გააკეთა სწორი დასკვნა, რომელიც მისდასამწუხაროდ ნაგვიანევი აღმოჩნდა ...ჩვენი დრო წავიდა ეუბნებოდა ვნებიანი კესილდა კვლავ "ცეცხლოვანი ჟიმაობის" მოლოდინში ახლა ის აღარ ვართ რაც ვიყავით ვბერდებით აღიარა ქალმა...ჩვენ უკვე ვართ ბებრები უბრალოდ შიგნიდან ამას ვერ ვგრძნობთ ,მხოლოდ გარეშე თვალისათვის არის შესამჩნევი სხვისი სიბერე. ბოლოსდაბოლოს იგი მიხვდა რომ სადღაც ყველაფერი მთავრდება. სადღაც წყდება ადამიანის შესაძლებლობების ზღვარი.
ერთხელ რომელიღაც მწერალმა იულიუს კეისარს მიწერა წერილი, რომლის შინარსი შემდეგში მდგომარეოდა: "შეუძლებელია ბოლოს და ბოლოს არ გახდე ის, რადაც ხალხს მიაჩნიხარ"იგი ხალხს სევდიან ბორცვად მიაჩნდა, რადგან მას არ გააჩნდა არავინ, ვინც აგრძნობინებდა სიყვარულს, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით. თვიტონ შინაგანად რათქმაუნდა არ ეთანხმებოდა ამ მოსაზრებას, სანამ 90 წლის არ გახდა, მაგრამ ბოლოს მაინც დარწმუნდა იმაში, რომ ერთხელაც იულიუს კეისარს,თურმე სიმართლე მიწერეს ...
მაგრამ ვინ იცის დაბერდა კი იგი 90 წლისას?? იგი დაბერდება ივლისის ერთ მშვენიერ დღეს, ანუ მას შემდეგ რაც კიდევ 100 წელს გალევს .
და ბოლოს "დელგადინას" ფოტო სწორედ ისეთი ველოსიპედიანი როგორიც მარკესმა ჩემს წარმოსახვაში გააჩინა

© Gabriel García Márquez "Memories of My Melancholy Whores" [2004]

გმირები,ტერორისტები თუ "პირველი მერცხლები"

დიდი ხანია მინდა ჩემი აზრი დავაფიქსირო "ჯინსების თაობასთან" დაკავშირებით ვეცდები მეტ-ნაკლებად გადმოგცეთ რასაც ვფიქრობ
ამ ამბავზე ბევრი რამ გამიგია ზოგი რას ამბობს, ზოგი რას,ერთნი ამ ბიჭებს ტერორისტებად ნათლავენ, მეორენი გმირებად ჩემი აზრით არც ერთი იყვნენ და არც მეორე თუმცა ჩემი აზრი ბოლოსკენ იყოს ...
ზოგადად ნაწარმოების წაკითხვის შემდეგ ერთი კითხვა დამებადა ეს ბიჭები,რომ არ დაეხვრიტათ,ჰქონდა თუ არა მათ ცხოვრებას აზრი ასეთ საქართველოში ? იყო თუ არა მათი რისკი გამართლებული ?
ქვეყანაში სადაც არ გაქვს უფლება იარო ჯინსით, იმიტომ რომ საბჭოეთმა ეს აკრძალა. ქვეყანაში სადაც გეშინია Led_zeppelin ის მოსმენა იმიტომ რომ იგი საბჭოთა კავშირში არ დაიბადა (რომ დაბადებულიყო,რათქმაუნდა ყოველღამე იავნანასავით გვასმენინებდნენ)იმ ქვეყანაში სადაც სიყვარულს გიკრძალავენ. ქავეყანაში სადაც შეყვარებულის მხარზე თავის ჩამოდებას ამორალურ საქციელში გითვლიან ?..მგონი საკმარისი მიზეზებია იმისათვის,რომ რისკი გამართლებულად მივიჩნიოთ
უნდა ავღნიშნოთ რომ ისინი რათქმაუნდა არიან დამნაშავეები და მათ პასუხი უნდა ეგოთ კანონის წინაშე არა იმ ფორმით რა ფორმითაც ეს მოხდა მაგრამ უნდა დასჯილიყვნენ სამართლის ნორმების შესაბამისად ...სამართალი?? მგონი ეს სიტყვა უადგილო და კონტექტიდან ამოვარდნილი იყო ..სწორედაც რომ ამოვარდნილი .სამართალზე ახალს ვერაფერს ვიტყვი რამაც შეიძლება თქვენი ყურადღება მიიპყროს, მაგრამ აქ გამეფებული უსამართლობა, რომ არ ავღნიშნო არ შმიძლია : ორსულ ქალს ციხეში უკლავ ნაყოფს, ანუ თავად ხარ მკვლელი და ხალხს ასამართლებ ტერორიზმზე, ნახევარ თვითმფრინავს ჟლეტ ავტომატით, როდესაც შესაძლებელია უსისხლოდ ჩაგბარდნენ ისინი არის თუ არა ეს უარესი დანშაული, ვიდრე იმ ბიჭებმა ჩაიდინეს ...ჩემი აზრი თუ გაინტერესებთ -არის !
როგორ შეიძლება "ცეკას"იმდროინდელი მდივანი განვიხილოთ როგორც ადამიანი არსება ,რომელიც მამას სთხოვს არჩევანი გააკეთოს თავის ორ შვილს შორის არსება, რომელსაც შეეძლო ეს სასჯელი თავიდან აეცილებინა ახალგაზრდებისთვის და ეს არ გააკეთა
ჩემი აზრით ეს ბიჭები არ იყვნენ არც ტერორისტები და არც გმირები. ისინი იყვნენ უბრალოდ ცუდი ეპოქის შვილები. მათ არჩევანი უნდა გაეკეთებინათ, ან ყველაფერი ან არაფერი.ეს ყველაფერი ძალიან ჰგავს "მონანიების" ეპიზოდს როცა მრგვალ კედლებს შორის გასაქცევი არსად ჩანს.ისინი უნდა გაფრენილიყვნენ როგორც ირაკლი ჩარკვიანმა თქვა ან ზღვა უნდა გადაეცურათ ან "გვირაბი გაეყვანათ ბომბეიდან ლონდონამდე'მოკლედ გამოსავალი უნდა ეპოვათ მათ იპოვეს კიდეც გამოსავალი მართალია მათ იმდროინდელ მცდელობას შედეგი არ მოყვა მაგრამ ისინი არიან "პირველი მერცხლები" რომლებმაც საბოლოო ჯამში გაზაფხული მოიყვანეს.

გაზეთია რა, მეტი არაფერი.

ეს დღეებია ერთიდაიგივე ჩავიხვიე და სულ მაგაზე ვფიქრობ, ყოველშემთხვევაში ხშირად ვფიქრობ ხოლმე ჰოოოოდა ბარემ აქაც დავწერ 

2-3 თვის წინ აბაშაში მივდიოდით მე და ძმაკაცები და მატარებლის ბილეთის საყიდლად წავედით სადგურზე. სადგურამდე მისასვლელ ვარიანტებს შორის განიხილებოდა ტაქსი მეტრო და ყვითელი ავტობუსი პრინციპში ტაქსი გამორიცხულიც იყო იმიტომ რომ ფული არცერთს არ გვქონდა : მეტროთი დავაპირეთ წასვლა მაგრამ ერთ-ერთმა ძმაკაცმა ავტობუსით წავიდეთო მეტროთი რა ივლისო თან იმ წუთას გამოიარა იმ ნომერმა რომელიც ზუსტად სადგურზე მიდიოდა ხოდა უალტერნატივოდ ავედით სუყველანი. 

გზაში როგორც ყოველთვის ვილაპარაკეთ იქით-აქეთ და .......ჩვენს გვერდით მჯდომი კაცი დავინახე საკმაოდ ასაკში იქნებოდა სე 60 -65 წლის ეკავა გაზეთები და რაც მთავავარი იყო გაზეთი "ლელო"  მოგეხსენებათ სპორტული გაზეთია. წინა დღის ფეხბურთის ანგარიშები მაინტერესებდა ძალიან და ვცდილობდი რამე დამენახა შორიდან მაგრამ ვერაფერი მოვახერხე. მერე ყურადღება არც მიმიქცევია იმ "ბაბუაზე" . მივაღჭიეთ სადგურამდე და ზუსტად ჩასასვლელთან კართან დავინახე ამ კაცს ეს გაზეთი დაუვარდა თვითონ სულაც ვერ გაიგო ისე და ხელში სხვა გაზეთი უჭირავს. მეც დავარდნილი გაზეთი ავიღე სასწაფოდ და უკანმოუხედავად გამოვედი ავტობუსიდან (მაგრად ვინანე) 

როგორც კი, ჩამოვედი იმ წუთას ვიფიქრე დავუბრუნებთქო მარა კარები დაკეტა მძღოლმა და აზრი არ ქონდა ....არაადა ავტობუსში მქონდა შანსი რო ჩამოვედი მაშინ შემაწუხა სინდისმა . ვითომ დიდი არაფერი 60 თეთრიანი "ლელო" ვნახე დავარდნილი ავტობუსში და ავიღე  ( არა გატყუებთ , დავარდნილი კი არა დავინახე როგორ დაუვარდა) ავტობუსიდან რო ჩამოვედი ასეთი დიალოგი გაიმართა ძმაკაცთან 

_ბიჭო იმ კაცს რო გაზეთი ეკავა დაუვარდა დაავიღე 

_ვა საღოლ , ნახე ლიონმა რა ქნა ? 

_ლიონი კი არადა უნდა დამებრუნებია ტეხავს 

_რა უნდა დაგებრუნებინა შეჩემა დაიკიდე რა 

აიი ვერ დავიკიდე რავქნა.  ისეთი შეგრძნება მაქ თითქოს ვიღაცას რაღაც მოვპარე მერე რა რო გაზეთია "ნემსის ქურდი და აქლემის ქურდი ერთია" მილიონი რო დავარდნოდა იმასაც ავიღებდი და ნაგლად წამოვიდოდი.

მოკლედ ძალიან ვნანობ რო არ დავუბრუნე ის დედა##### :@  გაზეთი. იმას კი არ ვდარდობ რო ამით იმ კაცს რამე დავუშავე უბრალოდ ჩემ თავში დავინახე ძალიან ცუდი თვისება . არადა მახსოვს რა კაი ბავშვი ვიყავი ვიღაცას რაღაცა დაუვარდებოდა მივურბენინები ბიძია დაგივარდათქო.....ეჰჰ თავიდან ყველა ადამიანებადვიბადებით .........

"ჭვავის ყანა "

 

ამ დღეებში მეგობარი მეუბნებოდა დავიღალე ყველაფრით, სადმე ჩემთვის კუნძულზე მინდა ცხოვრება ჩემ საყვარელ ადამიანთან ერთადო. ეგ არ არის ერთი ადამიანი რომლისგანაც ანალოგიური სიტყვები მსმენია. ზოგადად ყოველთვის მიკვირდა ეგეთი ხალხის რატომ უნდა წახვიდე კუნძულზე იქ სადაც არც კომფორტული სახლი გაქ, არც მეგობრები გყავს არც რამეა ისეთი რაც დღვანდელ ცხოვრებაში ჩვენთვის ძალზედ აქტუალურია თქვენ წარმოიდგინეთ ინტერნეტიც არ გაქვთ ( წარმოიდგინეთ ?  _ მე ვერა :  D ) მოკლედ იზოლაციაში კუნძლზე ხართ საყვარელ ადამიანთან ერთად .......

2 დღის წინ ისევ მეგობრის დაჟნებული თხოვნით წავიკითხე ჯერომ სელენჯერის "ჭვავის ყანაში, კლდის პირას" თვითონ წიგნი დიდი არაფერი უბრალოდ  ერთმა ფაქტმა მიიქცია ჩემი ყურადღება და ეს 2 დღეა თვალებიდან არ ამომდის იმაზე სურვილი თუ რა წარმოუდგენელად კარგი შეიძლება იყოს ჭვავის ყანაში თამაში. სიმშვიდე , ჰარმონია . მცხუნვარე მზე რომელიც არაჩვეულებრივ სურნელებას სძენს თითოეულ თავთავს . არ განაღვლებს არაფერი. შეგიძლია ირბინო,იცეკვო იმღერო ( მერე რა რო სიმღერა არ იცი მაინც ვერავინ მოგისმენს შენ თვითონ ხო გესიამოვნება )  არ იფიქრო იმაზე რომ ხვალ დილას უნდა ადგე , სამსახურში წახვიდე , ოჯახს მიხედო , მოვალეობები შეასრულო . ჩემი აზრით ამ დროს საყვარელი ადამიანიც კი ზედმეტია , ჩემთვის ზედმეტია მარტო მინდა ამ ყანაში დარბოდე არ მინდა რომ "სიმღერა შემაწყვეტინოს" ცუდად მღერიო.  ნარბენ -ნაცეკვ-დაღლილზე ქოხის პირას ჩამოჯდომა და იმის ყურება რა ლამაზად ჩაესვენება მზე  ყანის ბოლოში. საერთოდ არ უნდა ჩადიოდეს ასეთ ადგილას მზე მე თუ მკითხავ მაგრამ მაგანაც რა ქნას მოვალეობა აკისრია "დამპალი დედამიწა" უნდა გაანათოს ხვალ 

ეხლა მესმის ყველასი ვისაც უნდა კუნძულზე გაქცევა და ამ რეალობის მიტოვება . გაიქეცით ბატონო ! გაიქეცით !  მე ყანაში წავალ ესე მირჩევნია 

ეჰჰჰჰ !  თუმცა სად არის "ჭვავის ყანები" და კუნძულები. ხვალ ისევ მზე ამოდის დედამიწაზე . გვიწევს დაპროგრამებული რობოტევით ჩვენზე დაკისრებული მოვალეობების შსრულება . თუმცა რომც მოვინდომო დროც მქონდეს და საშვალებაც ასეთი ადგილი არ არსებობს .

ან შეიძლება არსებობს .. არ ვიცი .....თქვენ თუ იცით მითხარით :))))

© nadusa