Thursday, August 5, 2010

სამუდამოდ ????

- 3 წელია აღარ არის
-რას ამბობ ? ...აა ? ..ქვითინი...
-დამშვიდდი, დიდი ხანია შევეგუეთ, ნუთუ შენ ეს არ იცოდი ?!
გაითიშა,იმ წამიდან გაქრა. თითქოს სული მოსტაცეს და პირდაპირი რეისით ჯოჯოხეთის კარზე მიაყუდეს ისე,რომ არც კითხეს შიგნიდანაც ექაჩებოდნენ ,ეძალიანებოდნენ მაგრამ რაღაც არაამქვეყნიური ძალით გამოერკვა და მიხვდა,რაღაც ჰქონდა გასაკეთებელი.
-სად არის ?
-რაა ?? რა და...სად არის ? სად დამარხეთ ? ცრემლნარევი ხმა,რომელიც უფრო ტირილი იყო ვიდრე ლაპარაკი.
-აქვეა 6 მილის მანძილზე გრეთჰემის დასახლების გვრდით, პატარა სასფლაოზე წამოდი მიგაცილებ. ეთანმა ხელი მოჰკიდა ,ცივი იყო, სისხლი თითქოს აღარ ჩქეფდა,თითქოს საბოლოოდ ხელი აიღო მოძრაობაზე.
-დარჩი ! მარტო წავალ.
ეს იყო ბოლო სიტყვბი და იმ წასვე განშორდა. წვიმდა..ღრუბლებიდან ძლიერად ეშვებოდნენ სისხლისფერი წვეთები და პირდაპი, მოურიდებლად ეხლაბოდნენ სახეზე.
თენდებოდა, დილის ბურუსით იყო მოცული სემპტონის ვიწრო ქუჩა,რომლის ბოლო,სწორედ გრეთჰემის სასფლაოზე გადიოდა. მზის ამოსვლამდე ჯერ ძალიან ადრე იყო,მისთვის ალბათ აღარც ამოვიდოდა
მიდიოდა ...არ იცოდა სად იყო, რატომ იყო, მხოლოდ იცოდა ,რომ მიდოდა მასთან შესახვედრად ამდენიხნის შემდეგ გზად კი აგონდებოდა კადრები.რომელიც გულის ყველაზე სუფთა და ლამაზ ადგილას ჰქონდა შენახული.გაახსენდა წარწერა სკოლის მერხზე "see you after break". პირველი კოცნა სიდლენგის ავტობუსის გაჩერებაზე.წუთები როცა ყველაზე ბედნიერად გრძნობდა თავს.გაახსენდა ღამე , როცა მათ შორის სამუდამო კავშირის უმთავრესი მიზეზი თომასი ჩაისახა, რომელიც არ დაიბადა : (
ცა უფრო გათენდა..ირგვლივ სამარისებური სიჩუმე იდგა. მხოლოდ ძაღის უგულო შეძახილი მოისმოდა შორიდან. ციოდა, თრთოდა, 2 საათში საშინლად შიცვალა 80 წლის მოხუცს დაემსგავსა , კანი გაუფერმრკრთალდა, თვალები ჩაუვარდა, დიახ სწორედ ის თვალები, რის გამოც ბევრჯერ უჩხუბია სკოლაში იმას, ვისაც ამ წამს ეძებდა და იცოდა, რომ ვერასოდეს მიაგნებდა.
მანამდე ...მანამდე კი იყო...დედე და ოჯახი რომელიც სულ ეწინააღმდეგებოდა ; დენი ღარიბია, დენი ვერ გაცხოვრებს,დენი არ გეკადრება, დენი შენი ოჯახის შესაფერისი არ არის ,სხვებიც იმავე აზრზე იყვნენ და საერთოდაც ყველა დენის წინააღმდეგი იყო.
ამ დროს გამოჩნდა მარსელო: მდიდარი, ფულიანი, გვარიანი, სწორედ ისეთი როგორსაც დედაეძებდა..სხვათაშორის ზემოთნახსენები თომასი რომელიც არ დაიბადა დედის გადაწყვეტილებით იქნა ნაადრევად სიცოცხლეს გამოთხოვებული .
გზა გაიწელა ..თენდებოდა.აშკარად იგრძნო სისველე და აუტანელი სულის ტკივილი. წვიმა ნელ ნელა ჩუმ და პირქუშ თოვაში გადაიზარდა შორიდან განუწყვეტლივ მოისმოდა უპატრონოდ მიგდებული ძაღლის უმოწყალო წკმუტუნი.
სასაფლაოს შესასვლელთან იდგა, ბევრი ეძება გაყინული ხელით ფხეკდა სამარეში ჩაძირული ადამიანების ამქვეყნიურობის მომაგონებელ ერთადერთ ნიშნებს. ყოველი ახალი ქვის შემდეგ ტანში ზარავდა და აჟრიალებდა შედედებულ ჰაერს. ბოლოს მიაგნო
დენ სტივენსი
1984-2008...


ერთხანს გაორებული იჯდა, დაეჭვდა იქნებ სიზმარიაო..ბოლოს ჰაერის ცივმა ნაკადმა გონზე მოიყვანა , მუხლი მოეკვეთა და ჩაეხუტა დათოვლილ ქვას, რომელიც თითქოს არ იკარებდა, უძალანდებოდა, მაგრამ ბოლოს იგიც გათბა და დანებდა ნაცნობ მკლავებს. ძარღვებში სისხლმა უფრო ჩქარა სიარული დაიწყეს,სიარული სირბილში გადაიზარდა,ბოლოს გულის იმ სუფთა ნაწილს მიეხალა სადაც საბოლოოდ შეწყვიტა მოძრაობა.
ბევრი ითოვა. გრეთჰემი გადათეთრდა.თებერვლის 4 _ს იქვე მეზობლად მცხოვრებმა მეტყევემ მიაგნო ქვაზე შესისხლხორცებული უცნობი გოგონას გვამს.
ცხოვრება ჩვეულ რითმში გრძელდებოდა, ამ რითმს მხოლოდ თოვლიან გზაზე უმოწყალოდ მიგდებული ძაღლის შემზარავი წკმუტუნი არღვევდა.


P.S.
არვიცი რატომ დავწერე ეს ყველაფერი, ალბათ ცუდ ხასიათზე ვიყავი და იმიტომ ზოგადად სიყვარულის მარადიულობის რამდენად მჯერა სხვა თემაა, მაგრამ ვისაც გჯერათ ამ პოსტით + 1 ჩემგან : )))