Saturday, July 5, 2014

დამიენ ჰერსტი და ჯეფ კუნსი ხელოვნების ბაზარს ინაწილებენ.

დილის 8 საათზე ყლინჯში და პიჯაკში გამოწყობილ უემოციო, გაყინულ და სადღაც გამქრალი მზერების, ბოლომოუღებელ რიგს, რომ უყურებ, კიდევ ერთხელ რწმუნდები, რომ ეს დამპალი არსებები ნახევრად მოდერნიზებული პედიკები არიან, რომლებიც შიგადაშიგ ცდილობენ გადაჭარბებულ უგემოვნებას გაექცნენ, ტრადიციულად რომ ასოცირდება მათთან და დრო და დრო მაინც იჩენს თავს

შინაგანი პროტესტის ტალღა სადღაც ქუსლებიდან იწყება და ყელამდე უსწრაფესი წნევის ძალით ამოხეთქავს ხოლმე. მინდება თავიანთ უაზრო სარკასტულ და ირონიულ თავებში ხელი ჩავუყო და იქ არსებული ვაკუომი რამენაირად ამოვუვსო. შეიძლება მარტო შენთვის წლობით იფიქრო ამაზე, ისე რომ ხმაც არ ამოიღო, მეტიც მხოლოდ ასე შეიძლება რეალურად მოიქცე, მაგრამ ყოველთვის დგება მომენტი როცა მოთხოვნლება გიჩნდება სამყაროს შენი ძალა აჩვენო, წინააღმდეგობა გაუწიო, არა იმიტომ რომ ვინმეს აზრი გაიგო ან ვინმეზე ზემოქმედება მოახდინო არამედ უფრო იმიტომ რომ დამშვიდდე, დარწმუნდე საკუთარი თავის რეალობაში, თუ გნებავთ საკუთარი არსებობისთვის ხაზის გასასვამად.

რა არის ადამიანური ცხოვრება არავინ იცის მაგრამ იგი შეიძლება მოვლენათა საკმაოდ შეზღუდულ რაოდენობებამდე დავიყვანოთ. სხვა დანარჩენი ყველაფერი ინსტიქტური არსებობაა, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლად მიმდინარეობს.

ცხოვრება ხანდახან შეიძლება ჩაითვალოს, მკვეთრი ჩავარდნებით დაყოფილ, საფეხურების გარკვეულ თანმიმდევრობად, რომლის ბოლოსაც არის სიბერე. ორმო რომლიდანაც ამოსასვლელი საფეხური შენგან ძალიან შორს არის და შანსი იმისა რომ ამოსულიყავი დიდი ხნის წინ დაკარგე. ცხოვრება შანსს აძლევს ადამიანს ორმოში მარტო არ აღმოჩნდეს და საკუთარი თავი ვინმეს გაუზიაროს, მაგრამ თუ ადამიანს ძალა არ შესწევს, ყოყმანობს და ვერ გადაუწყვეტია მისით სარგებლობა, ჰოოოოოპ ! და შანსი ეგრევე ქრება.

ყველაფერს თავისი დრო აქვს. დრო ნაბიჯის გადადგმისა და ბედნიერების მოპოვებისა მხოლოდ რამოდენიმე დღე გრძელდება , ხანდახან რამოდენიმე კვირა ან წელი, მაგრამ ეს ცხოვრებაში ერთხელ ხდება და თუ ხელიდან გაუშვი კარგად მეყოლე, ძალიანაც რომ გინდოდეს, აღფრთოვანება ადგილს მორჩილებას, გულის შემკუმშველ სიბრალულს და აპათიას უთმობს, უსარგებლო, მაგრამ სამართლიან გრძნობას.

კანტი მაგარი კაცი იყო " ზნე ჩვეულებების მეტაფიზიკაში" ამბობს: " გაანადგურო საკუთარ პიროვნებაში მორალური სუბიექტი, ეს იგივეა შენი შესაძლებლობების ფარგლებში ამ ქვეყნიდან განდევნო მორალი" სასიცოცხლო ძალების შეგრძნება ყლინჯ-პიჯაკიანი ტიპებისგან, რომ მოდის, რომელიც თვეში დარიცხული ხელფასის სახით 500 , 1000 , ან 3500 ლარად იზომება, ორმოში ცალსახად მარტოდ ყოფნის ბილეთი წინასწარ აქვთ დაჯავშნილი. ესეთ ტიპებზე ფიქრის დროს მახსენდება რომ არ ღირს აზრის ძიება იქ სადაც ის საერთოდ არ არის . რაზეც ლაპარაკი შეუძლებელია იმაზე დუმილი სჯობს .

მეც ჩემთვის , უხმოდ დამიენ ჰერსტის და ჯეფ კუნსის წილებზე ვფიქრობ, ხელოვნების არტ ბაზარს, რომ ინაწილებდნენ ნეტა ვის უფრო მეტი ხვდა ???

Tuesday, February 11, 2014

ბადე ჩვენი არსობისა

სამგზავრო ბარათის დასატენი რიგი, ერთ-ერთი ყველაზე საშინელი რამ არის, რასაც ადამიანი თავისი შეგნებული ცხოვრების მანძილზე აწყდება, მით უმეტეს თუ შენთან სახლში სტივს უნდა მიუსწტო.

სტივი დიდი ბიჭია. ძლიერი და ამაყი. სახლში ლიგის თასი აქვს. სულ გააქვს ბურთი ბადეში ან სხვებს არ ატანინებს, გააჩნია ვინ აგორავებს მრგვალ ჰაერს მწვანე მინდორზე. დემოკრატი ბიჭია ერთგვარი, ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობს სადაც ან მონის ცხოვრებით უნდა იცხოვრო ან მხსნელის. არჩევნის უფლება არ გააჩნია. ის უკვე მხსნელია.

ბადეში ბევრჯერ გაუტანია, მაგრამ ახლა ეგ სულ ფეხებზე ჰკიდია. სამყაროც ასეა თუ ისე მაინც დიდნახვრეტებიანი ბადეა და მასში ადრე თუ გვიან ყველაფერი გადის : ბურთი, მეგობრობა, კარაქიანი პური , დაუფარავი კრედიტები, ბუსუსიანი პრეზერვატივი, ვაშლი, ბეისბოლის ბიტა, ქალის ტუჩსაცხი, მკვდარი გვამები და მე .

კითხვების გარეშე ცხოვრება სახიფათოა მხოლოდ არსებული რელობით უნდა დაკმაყოფილდე. ხოდა აი რა მაინტერესებს : რა ჰქვია იმ გრძნობას, რომელიც გეუფლება როცა ახლობლებს შორდები და ისინი ნელ ნელა თვალს ეფარებიან. სანამ უკვე შორს წერტილებად არ მიმოიფანტებიან ?

ის კი ვიცი ადამიანის თვისებაა მიეჩვიოს რომ რაღაცეები რთულდება, რომ რაღაც ისედაც რთული, რომლის გართულება შეუძლებელია, კიდევ უფრო გართულდება. თვალსმოფარებული ახლობლების არ ყოლის პირობებში, მათი იგნორის და მათ ადგილას ვაკუომის გაჩენის დროს,საკუთარ მოქმედებებს ინტუიციას ვუწოდებთ. ეს ნიშნები კატეგორიულად და კერპად მბრძანებლობენ. ამ ბრზანებების მეშვეობით ხერხდება საკუთარი მთლიანობისა და საკუთარი თავის პატივისცემის დაკარგვის თავიდან აცილება.

ბადეში მხოლოდ ერთი რამ ვერ ძვრება.

ხმა ! ხმები !

ადამიანებს ხმები არ ეცვლებათ, მით უმეტეს ახლობლებს, ყოველშემთხვევაში იმაზე მეტად არა ვიდრე დანარჩენი რაღაცეები, თუნდაც თვალების გამომეტყველება, ტოტალური ფიზიკური ნგრევის მორევში, რომლის ბოლოსაც სიბერეა, მხოლოდ ხმა და გამოხედვა რჩება, ხასიათის სიმტკიცის, მისწრაფებების, სურვილებისა და ყველაფერი იმის ავადმყოფურ, მაგრამ უდავო მტკიცებულებად რისგანაც შედგება ადამიანის პიროვნება.

მე დღეს ზუსტად ის ხმა გავიგონე.