ივლისის შუა რიცხვებია, თოთხმეტი თუ ცამეტი, დღეები მერევა, დროის შეგრძნება უკვე კარგა ხანია დავკარგე. ბოლო სიზმარი მგონი აპრილში ვნახე. არაა ? ჰო ! ჰო ! რავიცი ...სიზმარსა და სიზმარს შორის მეხსიერებაში ჩავარდნები მაქვს, გონება ისევ პარტიკულარებად არის დაყოფილი და აქა იქ ტოვებს წარსულის გადღაფნილ ლაქებს.
როცა გარშემო სრული სიჩუმე ჩამოვარდება, როცა ეზოდანაც არ ამოდის,სახლიდან უპატრონოდ გამოყრილი ბავშვების აურზაური, მაშინ დგება ჭეშმარიტი მუსიკის დიადი გამარჯვების წამი. ჩემ გვერდით იმ წუთასვე შუბერტი გაჩნდება,ავსტრიელი ნაბიჭვარი. ზის და აჟღერებს "ავე მარიას " თან სახეში მიყურებს ეგ ახვარი, სულ ფეხებსშუა, რომ განძი აქვს იმაზე კიდია, როგორ მანადგურებს თითოეული ბეკარით, თითოეული ბემოლით , დიეზით, მინორით .
ისე ვატყობ, ამ ბოლო დროს, ცოტა საერთო ენა მაინც ვიპოვეთ. ყოველთვის როცა ვუსმენდი, ან მაიძულებდა მესმინა, რაღაცნაირად ვითრგუნებოდი, ამის წინ კი, როცა ეს არისტოკრატიული მიდრეკილებების მქონე ავსტრიელი, სისხლის გამხმარი ლაქის ფერი თვალებით მიყურებდა მეუბნებოდა, რომ ცხოვრება ყოველთვის გრძელდება, რაღაც რაღაცეები ყოველთვის ხდება, ადამიანები კოღოებს ჰგვანან – შეგახტებიან და კარგად მეყოლე. შენ იფხან და იფხან,. კვდები ფხანით, ფრჩხილებით კანს იგლეჯ, სისხლი გდის მაგრამ კოღოებს ვერ იშორებ. სადაც ფეხს დავდგამ ყველგან კოღოებისგან დაკბენილი ადამიანები მხვდებიან, მაგრამ უნდა ავღნიშნო , რომ ეს ყველაფერი ამჯერად ჩემზე დადებითად მოქმედებს ~, იმის მაგივრად, რომ დეპრესიაში ჩავვარდე, მაგრად ვხალისდები. სულ უფრო და უფრო მეტი ნაკბენის ნახვა მინდა, ისედაც კანგადაყვლეფილი ადამიანების კანზე. დაე ისემც უქნია ფხანაში ამოხდიათ სული ყველას .
ისე კი ვფიქრობ, რომ ფხანას და შუბერტის ცინიკოსობას გაუძლებს კაცი. მთელ ამ გაუგებრობაში ის კი არ არის გასაკვირი ადამიანებმა საკუთარ სანეხვეზე ვარდები რომ გაახარეს, არამედ ის რომ რაღაც გაუგებარი მიზეზით მათ ამ ვარდების გახარება სურთ. რაღაც აუხსნელი მიზეზით ადამიანები სასწაულს ელიან და ამ სასწაულის სახელით ერთმანეთს სისხლში ახრჩობენ, იდეურ დებოშებს აწყობენ . მზად არიან აჩრდილებად იქცნენ, ოღონდ კი ერთხელ მაინც მოუხუჭონ თვალი საზარელ რეალობას. ყველაფერს ვუძლებთ: დამცირებას, სირცხვილს, სიღატაკეს, შიმშილს, –იმ იმედით, რომ ერთ დღეს სასწაული მოხდება და ამ სასწაულის წყალობით ჩვენი ცხოვრება ასეთი გაუსაძლისი აღარ მოგვეჩვენება. მოკლედ ერთგვარად ამ ილუზიის ტყვეობაში ვართ და კაცი არ მოიძებნა კარი, რომ გაგვიღოს და ტყვეობიდან გვიხსნას.
ივლისის შუა რიცხვების ეს მშვენიერი დილა ასეთ სამყაროში მითენდება, ჯუნგლების სამყაროში, რომელშიც მშიერი და ბრჭყალებალესილი აჩრდილები დაძრწიან და თუ მე ამ ჯუნგლების ბინადარი აფთარი ვარ, მაშინ მშიერი და გაძვალტყავებული აფთარი ვყოფილვარ, ჰოდა, დროა, მოვსულიერდე და მოვიკეთო .
Saturday, July 13, 2013
Thursday, June 6, 2013
აქ და ახლა
2 X 2 =4
ერთი შეხედვით ძალიან მარტივი მათემატიკური ამოცანაა . ყოველთვის 4 იყო, ეხლაც 4 და შემდეგშიც 4 იქნება . შეუძლებელია 2 გავამრავლოთ 2 ზე 4 არ იყოს . ეს ესეა და ამას ვერ შევცვლით . ყოველგვარი ძალისხმევა ამ თეორიის წინააღმდეგ მიმართული კრახისთვის არის განწირული.
ადამიანთა უთიერთობები, მთელი მათი არსებობა და ქცევა, მათი ბორკილები და საზღვრები, მათი ცნობიერების პროდუქტებია, ამიტომ სავსებით რეალურია ადამიანს წავუყენოთ მორალური მოთხოვნა, შეცვალოს ახლანდელი ცნობიერება კრიტიკული ან ეგოისტური ცნობიერებით და ამ გზით თავიდან მოიშორონ შემზღუდავი საზღვრები , ეს მოთხოვნა ცნობიერების შეცვლისა დაყვანილია მოთხოვნაზე რომელიც მთელ ამ კონტექსტში უმნიშვნელოვანესია და იგი შემდეგნაირად ჟღერს : „ სხვაგვარად განმარტო არსებული, რაც ნიშნავს, აღიარო იგი იმით, რომ სხვაგვარი განმარტება მისცე მას“
2 X 2 = 5
საერთოდ მორალური მოთხოვნა საკუტარი თავის მიმართ აუცილებელია, სხვების მიმართ ემპათიაზე რომ არაფერი ვთქვა . შეგვიძლია წარმოივიდგინოთ კონფრომისტ ადამიანთა ერთი ჯგუფი, რომელიც მუდამ კმაყოფილია საკუთარი თავით , სოციალური სტატუსით , ისეთის რომლის კონცეპტუალური ვექტორიც პიროვნულ კეთილდღეობაზე გადის და მეორე, რაღაცნაირად მარგინალური, სხვებისგან განსხვავებული ჯგუფიც, რომელიც გამოეყო კონფრომისტებს და სიამოვნებას ის ანიჭებს , რომ საკუთარ თავთან და სინდისთანაა მართალი .
ეკამათე საკუთარ თავს ყოველთვის. შენს თავთან კამათის სიკეთე ისაა, რომ რომ ჩვენ შეგვიძლია ამოვკრიბოთ ტყუილები, რომლებიც ჩვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და არსებითია ჩვენ და საკეთილდღეოდ, ხოლო ვუარყოთ ყველაფერი დანარჩენი, როგორც პროპაგანდა თუ საკუთარ ტვინში საკმარისი ხვეულები ვიპოვეთ ამ თეორიის ჩამოსაყალიბებლად , მთელი არსებით მივეკრათ მას როგორც ახალშობილი ბავშვი დედას , და გადავაქციოთ იდეა უტოპიად .
მე ახლა უტოპიაში ვცხოვრობ და მე მომწონს ჩემი ახალი უტოპია როგორც ჰაქსლი იტყოდა
„“I'd rather be myself, myself and nasty. Not somebody else, however
მე კონფრომისტი ვარ და 2 X 2 = 4
მე მარგინალი ვარ და 2 x 2 = 5
ადამიანთა უთიერთობები, მთელი მათი არსებობა და ქცევა, მათი ბორკილები და საზღვრები, მათი ცნობიერების პროდუქტებია, ამიტომ სავსებით რეალურია ადამიანს წავუყენოთ მორალური მოთხოვნა, შეცვალოს ახლანდელი ცნობიერება კრიტიკული ან ეგოისტური ცნობიერებით და ამ გზით თავიდან მოიშორონ შემზღუდავი საზღვრები , ეს მოთხოვნა ცნობიერების შეცვლისა დაყვანილია მოთხოვნაზე რომელიც მთელ ამ კონტექსტში უმნიშვნელოვანესია და იგი შემდეგნაირად ჟღერს : „ სხვაგვარად განმარტო არსებული, რაც ნიშნავს, აღიარო იგი იმით, რომ სხვაგვარი განმარტება მისცე მას“
2 X 2 = 5
საერთოდ მორალური მოთხოვნა საკუტარი თავის მიმართ აუცილებელია, სხვების მიმართ ემპათიაზე რომ არაფერი ვთქვა . შეგვიძლია წარმოივიდგინოთ კონფრომისტ ადამიანთა ერთი ჯგუფი, რომელიც მუდამ კმაყოფილია საკუთარი თავით , სოციალური სტატუსით , ისეთის რომლის კონცეპტუალური ვექტორიც პიროვნულ კეთილდღეობაზე გადის და მეორე, რაღაცნაირად მარგინალური, სხვებისგან განსხვავებული ჯგუფიც, რომელიც გამოეყო კონფრომისტებს და სიამოვნებას ის ანიჭებს , რომ საკუთარ თავთან და სინდისთანაა მართალი .
ეკამათე საკუთარ თავს ყოველთვის. შენს თავთან კამათის სიკეთე ისაა, რომ რომ ჩვენ შეგვიძლია ამოვკრიბოთ ტყუილები, რომლებიც ჩვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და არსებითია ჩვენ და საკეთილდღეოდ, ხოლო ვუარყოთ ყველაფერი დანარჩენი, როგორც პროპაგანდა თუ საკუთარ ტვინში საკმარისი ხვეულები ვიპოვეთ ამ თეორიის ჩამოსაყალიბებლად , მთელი არსებით მივეკრათ მას როგორც ახალშობილი ბავშვი დედას , და გადავაქციოთ იდეა უტოპიად .
მე ახლა უტოპიაში ვცხოვრობ და მე მომწონს ჩემი ახალი უტოპია როგორც ჰაქსლი იტყოდა
„“I'd rather be myself, myself and nasty. Not somebody else, however
მე კონფრომისტი ვარ და 2 X 2 = 4
მე მარგინალი ვარ და 2 x 2 = 5
Friday, April 26, 2013
პარეტო გაუმჯობესება
ერთის უბედურების ხარჯზე, ყოველთვის უმჯობესდება ვიღაცის მდგომარეობა, რაღაცნაირი სოციალური ტრანსფორმაცია ხდება ერთი მასის კეთილდღეობის გამო, ვიღაც "ამაზრზენი" ფრი რაიდერის შემწეობით.
ჩვენ ამას რათქმაუნდა ვერ ვამჩნევთ, იმიტომ რომ ადამიანი მარტო საკუთარ თავზე ფიქრობს. ტვინში პარტიკულარულად მოწყობილ სივრცეებში. ზოგჯერ რაღაც ჯგუფი გაიბრძოლებს ამოხტეს ამ მოჯადოვებული წრიდან და აჰაა ... !!! ნათელი მოჰფინოს ყველაფერს, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, ულტიტუდი ისეთი მიუღწეველი ჩანს, როგორც ლივერპულის მიერ პრემიერლიგის ჩემ სიცოცხლეში მოგება.
შესაძლებლობები კიბოსავით არის, რაც მეტს ფიქრობ უფრო მრავლდებიან, შეუძლებელი ხდება მათი შეჩერება. ერთის შესაძლებლობა ყოველთვის მეორის შეუძლებლობაზეა დამოკიდებული.
რა გავაკეთოთ ? როგორ შევიმუშავოთ კონსპირაციის თეორია კიბოს წინააღმდეგ ? ვილაპარაკოთ : სიკვდილზე და დავიწყებაზე, შურზე, გულგრილობაზე, სიბერეზე , სიყვარულის შეუძლებლობაზე , სექსზე , ზღაპრებზე , მდიდრებზე და უსახლკაროებზე, სიკეთის არ არსებობაზე , გაგების არ ქონაზე, ვერ ნათქვამ წინადადებებზე , ყელში მომჯდარ სიტყვებზე, თვალებზე გაყინულ ცრემლებზე ოღონდ ვილაპარაკოთ. ვიყოთ "ამაზრზენნი" და ვიქნებით მართალნი
მე ვილაპარაკებ . ამით ჩემდაუნებურად ვიღაცის პარეტო გაუარესებას უკვე ჩავუყრი სათავეს.
ასე რომ პარეტო ეფექტიანობა ბუნებაში არასოდეს მიიღწევა.
* პარეტო-ეფექტიანობა ფაქტობრივად ეკონომიკის ოპტიმალური ფუნქციონირების მდგომარეობას შეესაბამება და ეკონომიკური ოპტიმუმის ცნების სახითაც მოიხსენიება. პარეტოს ოპტიმუმი გულიხმობს ისეთ მდგომარეობას, როცა შეუძლებელია რაიმე კეთილდღეობის მიღწევა სხვა ინდივიდის დაზარალების გარეშე
ჩვენ ამას რათქმაუნდა ვერ ვამჩნევთ, იმიტომ რომ ადამიანი მარტო საკუთარ თავზე ფიქრობს. ტვინში პარტიკულარულად მოწყობილ სივრცეებში. ზოგჯერ რაღაც ჯგუფი გაიბრძოლებს ამოხტეს ამ მოჯადოვებული წრიდან და აჰაა ... !!! ნათელი მოჰფინოს ყველაფერს, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, ულტიტუდი ისეთი მიუღწეველი ჩანს, როგორც ლივერპულის მიერ პრემიერლიგის ჩემ სიცოცხლეში მოგება.
შესაძლებლობები კიბოსავით არის, რაც მეტს ფიქრობ უფრო მრავლდებიან, შეუძლებელი ხდება მათი შეჩერება. ერთის შესაძლებლობა ყოველთვის მეორის შეუძლებლობაზეა დამოკიდებული.
რა გავაკეთოთ ? როგორ შევიმუშავოთ კონსპირაციის თეორია კიბოს წინააღმდეგ ? ვილაპარაკოთ : სიკვდილზე და დავიწყებაზე, შურზე, გულგრილობაზე, სიბერეზე , სიყვარულის შეუძლებლობაზე , სექსზე , ზღაპრებზე , მდიდრებზე და უსახლკაროებზე, სიკეთის არ არსებობაზე , გაგების არ ქონაზე, ვერ ნათქვამ წინადადებებზე , ყელში მომჯდარ სიტყვებზე, თვალებზე გაყინულ ცრემლებზე ოღონდ ვილაპარაკოთ. ვიყოთ "ამაზრზენნი" და ვიქნებით მართალნი
მე ვილაპარაკებ . ამით ჩემდაუნებურად ვიღაცის პარეტო გაუარესებას უკვე ჩავუყრი სათავეს.
ასე რომ პარეტო ეფექტიანობა ბუნებაში არასოდეს მიიღწევა.
* პარეტო-ეფექტიანობა ფაქტობრივად ეკონომიკის ოპტიმალური ფუნქციონირების მდგომარეობას შეესაბამება და ეკონომიკური ოპტიმუმის ცნების სახითაც მოიხსენიება. პარეტოს ოპტიმუმი გულიხმობს ისეთ მდგომარეობას, როცა შეუძლებელია რაიმე კეთილდღეობის მიღწევა სხვა ინდივიდის დაზარალების გარეშე
Saturday, January 26, 2013
მე – არაფერი
სიზმრების მეშინია, რომ ვიღვიძებ ემოციურად დაცლილი ვარ, არადა სწორედ მაშინ უნდა დავიწყო. ამ მოჩვენებების გროტესკულობის აღქმას უფრო საღი იუმორი სჭირდება ალბათ.
დუბლი 11 კადრი : აღარ მახსოვს მერამდენე
მე
ნივთებს ვალაგებ ერთი ადგილიდან მეორეზე,მეორიდან,მესამეზე გადამაქვს სრულყოფილების მისაღწევად. ბოლოში როცა გავდივარ მაშინ ვხვდები, რომ თურმე თავიდანვე არასწორად გადავაადგილე, ანდა რა აზრი ჰქონდა ? შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი ხომ არ იცვლება. ვფიქრობდი:რა საზიზღარია ადამიანი ყველაფერს მარტივად ეგუებათქო. თავში სრულ სიცარიელეს ვგრძნობდი, ვცდილობდი რამით გამომეტენა, მაგრამ შენც არ მომიკვდე...ვერაფერს ვინახავდი. ცხოვრება ცვალებადიათქო ვფიქრობდი, არაფერი გრძელდება სამუდამოდ. ამაში თავისთავად ახალი არაფერია, უბრალოდ უფრო მძაფრად შევიგრძნობდი ახლა. მგონია, რომ მთელი ცხოვრების განმავლობაში,ჩემი ადგილი ყოველთვის დაკავებული მხვდება. იქნებ არასწორ ადგილას ვეძებ ? იქნებ იმის გამო, რომ იქ არ ვეძებდი სადაც უნდა მეძებნა. ნამდვილი ცხოვრება კიდე ის არაა ელოდო დინება როდის წაგიღებს, ზოგჯერ უმჯობესია საწინააღმდეგო მიმართულებით ცურავდე. როდესაც ვიღაც შემოდის შენს ცხოვრებაში ერთი ნაწილი ამბობს მზად არ ვარო, მეორე კი გეუბნება არსად გაუშვაო. ამ ორიდან რომელიმე უნდა გააკეთო, თუნდაც უმნიშვნელო იყოს უნდა გააკეთო, რადგან სხვა შენს მაგივრად ვერავინ გააკეთებს.
შენ
"ჩვენ" – შენ და ის და "ის"– მე
დღეს ამას იზამდა, ხვალ იმას,ზეგ სხვას. თვითონ გიკვირს რატომ ცდილობ სხვისი ცხოვრება შეავსო. შენი ცხოვრება ერთი დიდი გაუგებრობაა, ამას შენს გარდა ვერავინ ხვდება, რადგან შენ სულ იღიმი, რადგან გგონია თუ შენ უბედურებას დამალავ იგი გაქრება, ეს გარკვეულწილად ასეცაა. რაც არ ჩანს ის არც არსებობს, იმიტომ, რომ რომ ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში სადაც ყველაფერი ხილული და მატერიალურია. სადაც ყველაფერს შეგიძლია ხელით შეეხო.შენი ტკივილი კი უხილავია.
შენ არასოდეს ამბობდი "ხომ გეუბნებოდიო" მაშინაც კი როცა მართლა მეუბნებოდი.
შენ ისე მიღიმოდი–ისე იმ ადამიანს უღიმიან, რომელსაც სადაცაა მიატოვებენ.
შენთვის რომ ეკითხათ იტყოდი მიყვარსო. იცოდი, რომ მართლა გიყვარდა თუმცა საქმეც ეგ იყო, რომ " ი ც ო დ ი " ნუ ტირი, რომ ეს დამთავრდა, გაიღიმე, იმიტომ, რომ ეს იყო
ინტერვიუს ვაძლევდი სიცოცხლეზე. ვერ მივხვდი რატომ ვსაუბრობდი ამაზე,ან ჩემი აზრი ვის რაში აინტერესებდა მაგრამ მაინც : "სიცოცხლე იმით კი არ იზომება რამდენჯერ ჩაისუნთქავ, არამედ იმით,რამდენჯერ შეგეკვრება სუნთქვა" .
P.S. " ვინც მარტო რჩება ამქვეყნად, ის არაფერია " © Shakespeare
მე –– არაფერი
დუბლი 11 კადრი : აღარ მახსოვს მერამდენე
მე
ნივთებს ვალაგებ ერთი ადგილიდან მეორეზე,მეორიდან,მესამეზე გადამაქვს სრულყოფილების მისაღწევად. ბოლოში როცა გავდივარ მაშინ ვხვდები, რომ თურმე თავიდანვე არასწორად გადავაადგილე, ანდა რა აზრი ჰქონდა ? შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი ხომ არ იცვლება. ვფიქრობდი:რა საზიზღარია ადამიანი ყველაფერს მარტივად ეგუებათქო. თავში სრულ სიცარიელეს ვგრძნობდი, ვცდილობდი რამით გამომეტენა, მაგრამ შენც არ მომიკვდე...ვერაფერს ვინახავდი. ცხოვრება ცვალებადიათქო ვფიქრობდი, არაფერი გრძელდება სამუდამოდ. ამაში თავისთავად ახალი არაფერია, უბრალოდ უფრო მძაფრად შევიგრძნობდი ახლა. მგონია, რომ მთელი ცხოვრების განმავლობაში,ჩემი ადგილი ყოველთვის დაკავებული მხვდება. იქნებ არასწორ ადგილას ვეძებ ? იქნებ იმის გამო, რომ იქ არ ვეძებდი სადაც უნდა მეძებნა. ნამდვილი ცხოვრება კიდე ის არაა ელოდო დინება როდის წაგიღებს, ზოგჯერ უმჯობესია საწინააღმდეგო მიმართულებით ცურავდე. როდესაც ვიღაც შემოდის შენს ცხოვრებაში ერთი ნაწილი ამბობს მზად არ ვარო, მეორე კი გეუბნება არსად გაუშვაო. ამ ორიდან რომელიმე უნდა გააკეთო, თუნდაც უმნიშვნელო იყოს უნდა გააკეთო, რადგან სხვა შენს მაგივრად ვერავინ გააკეთებს.
შენ
"ჩვენ" – შენ და ის და "ის"– მე
დღეს ამას იზამდა, ხვალ იმას,ზეგ სხვას. თვითონ გიკვირს რატომ ცდილობ სხვისი ცხოვრება შეავსო. შენი ცხოვრება ერთი დიდი გაუგებრობაა, ამას შენს გარდა ვერავინ ხვდება, რადგან შენ სულ იღიმი, რადგან გგონია თუ შენ უბედურებას დამალავ იგი გაქრება, ეს გარკვეულწილად ასეცაა. რაც არ ჩანს ის არც არსებობს, იმიტომ, რომ რომ ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში სადაც ყველაფერი ხილული და მატერიალურია. სადაც ყველაფერს შეგიძლია ხელით შეეხო.შენი ტკივილი კი უხილავია.
შენ არასოდეს ამბობდი "ხომ გეუბნებოდიო" მაშინაც კი როცა მართლა მეუბნებოდი.
შენ ისე მიღიმოდი–ისე იმ ადამიანს უღიმიან, რომელსაც სადაცაა მიატოვებენ.
შენთვის რომ ეკითხათ იტყოდი მიყვარსო. იცოდი, რომ მართლა გიყვარდა თუმცა საქმეც ეგ იყო, რომ " ი ც ო დ ი " ნუ ტირი, რომ ეს დამთავრდა, გაიღიმე, იმიტომ, რომ ეს იყო
ინტერვიუს ვაძლევდი სიცოცხლეზე. ვერ მივხვდი რატომ ვსაუბრობდი ამაზე,ან ჩემი აზრი ვის რაში აინტერესებდა მაგრამ მაინც : "სიცოცხლე იმით კი არ იზომება რამდენჯერ ჩაისუნთქავ, არამედ იმით,რამდენჯერ შეგეკვრება სუნთქვა" .
P.S. " ვინც მარტო რჩება ამქვეყნად, ის არაფერია " © Shakespeare
მე –– არაფერი
Subscribe to:
Posts (Atom)